Zespół Placówek Oświatowych

Dnia 3 lutego 2020 r. uczniowie klas siódmych z opiekunami wybrali się do kraśnickiego Centrum Kultury i Promocji na spektakl pt. „Samotni w tłumie”, realizowany przez aktorów Narodowego Teatru Edukacji im. A. Mickiewicza z Wrocławia. Bohaterami tego przedstawienia byli nastolatkowie – Lukas, Kaśka, Sylwia, Krzysiek oraz starszy, bezdomny mężczyzna nazywany Platonem. Spektakl poruszał ważne i aktualne problemy współczesności, mówił o pułapkach cywilizacji XXI wieku. Lawinowy rozwój techniki i coraz szybsze tempo życia zmuszają nas do ucieczki w świat wirtualny. Tu, zachowując pozornie bezpieczną anonimowość nie ponosimy ryzyka spotkania się twarzą w twarz z drugim człowiekiem, przez co niezauważalnie tracimy umiejętność nawiązywania  bezpośrednich kontaktów. Normą stało się zawieranie znajomości przez Internet, rozmawianie przy pomocy klawiatury, zakupy i rezerwacje on-line. Zwracał uwagę na powszechne dziś zjawisko eurosierot, problemy izolacji, braku otwartego dialogu oraz konflikty pokoleniowe. Przedstawiał różny stosunek młodych ludzi do starszych – od braku szacunku , po chęć zrozumienia i niesienia pomocy. Pokazywał prawdziwe życie, w którym sami nie damy rady wszystkiego pokonać. Zamiast grania na komputerze lub oglądania telewizji można przecież poświęcić czas dla innych osób i nakłonić ich żeby sobie pomogli, gdyż nawet najdroższy komputer czy telefon nie zastąpi rozmowy z drugim człowiekiem.

Ducha spektaklu wiernie oddają słowa wiersza pt. „Samotność” księdza J. Twardowskiego:

„Nie proszę o tę samotność najprostszą

pierwszą z brzegu

kiedy zostaję sam jeden jak palec

kiedy nie mam do kogo ust otworzyć

nawet strzyżyk cichnie choć mógłby mi ćwierkać

przynajmniej jak pół wróbla

kiedy żaden pociąg pośpieszny nie śpieszy się do mnie

zegar przystanął żeby przy mnie nie chodzić

od zachodu słońca cienie coraz dłuższe

nie proszę Cię o tę trudniejszą

kiedy przeciskam się przez tłum

i znowu jestem pojedynczy

pośród wszystkich najdalszych bliskich

proszę Ciebie o tę prawdziwą kiedy ty mówisz przeze mnie

a mnie nie ma.”

art. Barbara Oklecińska