Dnia 3 lutego 2020 r. uczniowie klas siódmych z opiekunami wybrali się do kraśnickiego Centrum Kultury i Promocji na spektakl pt. „Samotni w tłumie”, realizowany przez aktorów Narodowego Teatru Edukacji im. A. Mickiewicza z Wrocławia. Bohaterami tego przedstawienia byli nastolatkowie – Lukas, Kaśka, Sylwia, Krzysiek oraz starszy, bezdomny mężczyzna nazywany Platonem. Spektakl poruszał ważne i aktualne problemy współczesności, mówił o pułapkach cywilizacji XXI wieku. Lawinowy rozwój techniki i coraz szybsze tempo życia zmuszają nas do ucieczki w świat wirtualny. Tu, zachowując pozornie bezpieczną anonimowość nie ponosimy ryzyka spotkania się twarzą w twarz z drugim człowiekiem, przez co niezauważalnie tracimy umiejętność nawiązywania bezpośrednich kontaktów. Normą stało się zawieranie znajomości przez Internet, rozmawianie przy pomocy klawiatury, zakupy i rezerwacje on-line. Zwracał uwagę na powszechne dziś zjawisko eurosierot, problemy izolacji, braku otwartego dialogu oraz konflikty pokoleniowe. Przedstawiał różny stosunek młodych ludzi do starszych – od braku szacunku , po chęć zrozumienia i niesienia pomocy. Pokazywał prawdziwe życie, w którym sami nie damy rady wszystkiego pokonać. Zamiast grania na komputerze lub oglądania telewizji można przecież poświęcić czas dla innych osób i nakłonić ich żeby sobie pomogli, gdyż nawet najdroższy komputer czy telefon nie zastąpi rozmowy z drugim człowiekiem.
Ducha spektaklu wiernie oddają słowa wiersza pt. „Samotność” księdza J. Twardowskiego:
„Nie proszę o tę samotność najprostszą
pierwszą z brzegu
kiedy zostaję sam jeden jak palec
kiedy nie mam do kogo ust otworzyć
nawet strzyżyk cichnie choć mógłby mi ćwierkać
przynajmniej jak pół wróbla
kiedy żaden pociąg pośpieszny nie śpieszy się do mnie
zegar przystanął żeby przy mnie nie chodzić
od zachodu słońca cienie coraz dłuższe
nie proszę Cię o tę trudniejszą
kiedy przeciskam się przez tłum
i znowu jestem pojedynczy
pośród wszystkich najdalszych bliskich
proszę Ciebie o tę prawdziwą kiedy ty mówisz przeze mnie
a mnie nie ma.”
art. Barbara Oklecińska
